قرائت: ..... ص : 4

عاصم و حمزه و کسایی (یاء) در من اتبعنی را حذف کرده و بکسره نون که دال بر یاء است کفایت نموده اند و دیگران حذف نکرده اند.

تفسیر: ..... ص : 4

چون خداوند ذکر ایمان و اسلام را قبلا فرمود به نبی خود خطاب کرد که:

فَإِنْ حَاجُّوکَ: یعنی اگر نصارا با تو مخاصمه کردند (ایشان وفد نجران بودند.)

فَقُلْ: بگو (ای محمد).

أَسْلَمْتُ وَجْهِیَ لِلَّهِ: درباره مقصود از این قسمت چند وجه گفته شده:

1- در امر خدا و اخلاص در توحید و پرستش او بیکتایی منقاد و مطیع شده ام و دلیل حجتی که در این جاست اینست که خداوند آنها را بخالقیت حق که خود اقرار دارند ملزم ساخته که امر او را متابعت کنند و جز او را نپرستند.

2- مراد اینست که از هر معبودی جز خدا اعتراض نمودم و قصد خود را برای عبادت او خالص گردانیدم. در این مطلب اصلی را ذکر کرده که همه مکلفین الزام دارند که بآن اقرار کنند زیرا در عمل بچیزهای لازم در دین که طریق نجات از جهنم به بهشت است تبعیض نمیتواند باشد و معنی وجه در اینجا نفس و خود است و اسلام را اضافه بوجه کرده زیرا وجه انسان (چهره) اشرف اعضای اوست زیرا همه حواس در آنست و نشانه اندوه و نشاط در او ظاهر میشود. و کسی که وجه خود را تسلیم کند همه وجود خود را تسلیم کرده است. و بهمین معنی است «کُلُّ شَیْ ءٍ هالِکٌ إِلَّا وَجْهَهُ» (هر چیز جز وجه او هلاک خواهد شد.)